Waktu cepat!

Selamat siang,

Ik hoop dat jullie allemaal een leuke carnaval hebben gehad. Ja, ik ben wel een klein beetje jaloers geweest maar alle leuke dingen maken dat hier goed!

Stage op de Don Bosco
Inmiddels hebben we drie stageweken erop zitten. Ik heb het prima naar mijn zin. Alle groepen zijn eigenlijk leuk om les te geven. Grade 1 is echt mega schattig, ze zijn heel druk maar doordat we een beetje Indonesisch kunnen lukt het om ze redelijk rustig te houden. Grade 6 is ook heel leuk om aan les te geven omdat je gesprekken in het Engels met ze kan hebben. In de jongste groepen zijn we vooral bezig met de thema’s activities en animals (lekker simpel) en bij de hogere groepen introducing yourself en het lezen van Engelse teksten. Ik vind het soms wel lastig dat ze helemaal niks durven te zeggen in het Engels (of in ieder geval luid genoeg dat heel de klas het kan horen). We zijn nu bezig om ze wat zelfverzekerder te maken, zodat ze zichzelf ook eens durven presenteren. Dit doen we door het aanbieden van drama activiteiten en heel veel enthousiasme, stimulatie en complimenten. Het heeft tot nu toe nog niet echt het gewenste effect, want het zit ook gewoon in de cultuur dat ze zo verlegen zijn, maar we houden vol!

Annemijn en ik geven nu apart les en hebben allebei ongeveer 10 eigen klassen van verschillende grades die we lesgeven. Het is dus erg afwisselend en je ziet veel gezichten. Jammer dat ik geen namen kan onthouden maar het is ook wel interessant om aan te sluiten op het onderwijssysteem hier.

Op zaterdag lopen we ook stage, want dan gaan de kinderen naar school van 07.00-10.00 (dus nog steeds een lang weekend). Wij mogen dan groepen uitkiezen om spelletjes mee te doen. We doen vaak spelletjes als schipper mag ik over varen (in het Engels natuurlijk dan), twee is te veel, wie ben ik, en als het regent iets in de klas. Afgelopen zaterdag gingen ze met heel de school een dans oefenen, het heet de Pojoh Pojoh. Wij gingen meedoen want het leek ons wel grappig. Dat werd meteen vastgelegd natuurlijk (op ongeveer 5 camera’s). Jammer dat Annemijn en ik niet de beste dansers zijn. Sommige kinderen lagen dubbel van het lachen om onze danskunsten (wij dachten het ff te leren).

We zijn ook een keer een dag naar de kleuterschool gegaan die bij onze stageschool hoort. Na een halfuur kijken gaven we aan dat we best een prentenboek wilden voorlezen en een spelletje doen later op de dag. Nou, het woord ‘later’ of ‘straks’ kennen ze niet hoor, want binnen 3 tellen was alles opgeruimd en zaten de kinderen klaar in de kring voor een activiteit (enthousiast zijn de leerkrachten wel als we iets voorstellen). Aan het eind van de dag moesten er natuurlijk nog wat foto’s gemaakt worden. Dit laten ze dan even een 3-jarig kind doen, want natuurlijk alle volwassenen moeten er op staan.

Ik heb inmiddels al iets van 20 vriendschapsverzoeken op facebook gehad van de kinderen. Hier zat ik dus niet echt op te wachten aangezien ik in Nederland ook niet doe aan facebookvrienden met leerlingen. Ze waren helaas wel erg teleurgesteld, en na mijn uitleg waarom ik het niet doe kwamen ze snel met een oplossing: ‘Dan voeg je toch gewoon mijn moeder toe op facebook, kunnen we alsnog praten’’. Helaas, hier heb ik mezelf niet uit kunnen lullen.

Vrije tijd
In de eerste echte stageweek was er op woensdag meteen een officiële vrije dag ingelast door de verkiezingen. Best wel chill dus. We gingen met de huisgenoten (vrouwen die eten maken voor de school en Frater Jan) naar het strand. Ook lekker rijst met vlees als lunch gegeten. Wat er natuurlijk wel bij kwam kijken, is dat er honderd selfies werden gemaakt. Deze probeerden we zoveel mogelijk te vermijden (wat best wel lastig is). Daarna gingen we naar de Waruda graven. Het was echt keihard aan het regenen en niemand van de Indonesiërs leek het echt een interessante rondleiding te vinden, dus was het vooral op ons gericht (wij vonden het natuurlijk wél mega interessant ha-ha). Aan het eind van de middag gingen we ook nog naar een waterspeelpark (erg nuttig in de regen inderdaad) waar we een soort van dierentuinsafari kregen voor 1 euro. Best wel hilarisch, in een busje werden we rondgereden in de regen terwijl iedereen het mega koud had (nog maar 25 graden maar das toch echt veuuul te koud voor de Indo’ers). Wel een leuke dag gehad en veel gelachen.

Ook zijn we al twee keer naar de bios gegaan (slecht hé, maar t is zo goedkoop). We hadden gevraagd of er films waren die Engels gesproken waren maar dat was helaas niet zo (zeiden ze). Dus kozen wij maar een random film uit, haalden we popcorn (die trouwens duurder was dan de film, wel 3 euro wow) en gingen we naar de zaal. Bij de bestelbalie staan ongeveer 7 mensen die tijdens het bestellen ook willen weten waar we vandaan komen, hoe we heten en wat we hier doen (alles tegelijk). De film die we kozen was echt géén film voor ons. Een of andere rare, vieze vechtfilm met hoofden eraf enzo. Annemijn bedacht dat we vast wel mochten ruilen, dus wij naar de balie en gezegd dat we het eng vonden, mochten we gewoon gratis een nieuwe kiezen, ja bizar inderdaad (zouden we in Nederland nooit durven vragen). Dus deze keer kregen we een ‘comedy’ zeiden ze. Hij heette Kong Fu Yoga en het was een Chinese film. Nou, dit was een avontuurlijke film met niet echt humor (hier is de humor denk ik anders) maar we hebben ons best vermaakt.

Na de tweede week stage hebben zijn we op zaterdag gewandeld naar Tateli Beach. Dit is een hotel met zwembad en spa, wat ons wel even heel relaxed leek voor 2 dagen en 1 nachtje. Na een tocht van 15 km in de hitte waren we blij om er te zijn (je wilt niet weten hoe plakkerig we er aan kwamen). Wij naar de receptie, bleek het hele hotel volgeboekt te zijn door Chinezen. Er was alleen nog een Kingsize room vrij, maar die was mega duur. Dus besloten we maar alleen te gaan zwemmen, eten en een massage te nemen (héél relaxed). In de avond gingen we stappen (dat probeerden we in ieder geval). Een aantal clubs en karaoke bars gehad, maar het was niet veel soeps. De mensen die er zijn lijken 15, iedereen zit op een kruk, niemand haalt wat te drinken, het is mega duur (5 of 6 euro voor een biertje) en dan proberen er ook nog studenten er voor te zorgen dat we bier voor ze halen. De karaoke clubs waren wel iets beter, alleen zitten alle mensen in een soort kamer die je kan afhuren, dus niemand zit in de gezamenlijke ruimte. Toen hebben we maar met z’n tweeën Dancing Queen aangevraagd en gezellig met de werknemers karaoke gedaan.

Een keer na stage zijn we naar de Extreme Market in Tomohon gegaan. We gingen expres in de middag omdat in de ochtend de dieren geslacht worden. Echt bizar wat je allemaal ziet liggen: gebakken kat, hond, slang, vleermuis, aap en rat. De geur is ook niet te omschrijven. Wat super zielig is, dat er ook nog hondjes in hokken zitten die waarschijnlijk de volgende dag aan de beurt zijn . Nou, dat was voor mij een uitje van één keer en nooit meer aangezien we ook een stuk of 4 levende ratten zagen lopen (al zou je het niet denken, de angst is hier wel minder door geworden, misschien dat ik er ooit aan gewend raak ).

Iedere week hardlopen we wel een keer, wat nog steeds een soort survivalrun is. Letterlijk iedere meter van de straat heeft wel een mega gat of er steekt iets uit waardoor je zo je nek breekt. Echt hard kun je dus niet gaan maar ik ben al blij dat we iedere week een keer kunnen sporten. Dit doen we namelijk als het net heel hard heeft geregend, want dat scheelt weer een paar graden.

De mensen in ons huis zijn de hele dag aan het koken, en ze komen vaak ook aan met dingen voor ons, zoals pisang goreng (gebakken banaan), sayur (groente), vers gesneden fruit. Super lief wel, alleen lastig af en toe dat we deze (gebakken, gefrituurde of gegorengde dingen om 8 uur ’s ochtends krijgen. Leg dan maar eens uit dat je het op dit moment even niet hoeft zonder ze te beledigen (want ze kunnen écht heel lekker koken). Wij koken zelf eigenlijk maar 1 of 2 keer per week, aangezien uiteten goedkoper is. Als we dan koken, gooien we er wel een kilo of 2 groente in, om weer even vitaminen binnen te krijgen. Het is ook helemaal niet gek als je voor 2 personen kookt en er opeens 7 extra mensen mee eten, gelukkig koken we altijd veel :).

We hebben ook een dag gehad dat we op de markt waren en het mega hard begon te spoelen. Er was geen enkel vervoersmiddel in de buurt dus wij dachten dat het lopen werd. Nou, we hebben misschien 1 minuut staan schuilen en toen kwam er al iemand met een auto die ons thuis wilde brengen. Eenmaal in de auto ontdekte ik opeens een pistool aan de bijrijdersstoel, waar we toch best verbaasd over waren. Ja, verbaasd, niet geschrokken want ik voel me écht wonderbaarlijk veilig in deze stad. Even nagevraagd aan de bestuurder en hij bleek een politie agent te zijn. Niks aan het handje dus en een gratis ritje naar huis!

Malam Minggu (zaterdagavond) zijn we naar de kust gegaan. Hier heb je ook de Macdonalds en KFC dus echt de ‘place to be’ voor de Manadonese jeugd (inclusief hele fotoshoots bij de zonsondergang). Wij kwamen er helaas ook niet onderuit om nog een aantal selfies met ze te nemen. Ik heb nog maar eens een poging gewaagd om te vragen waarom ze dat zo graag willen maar dan krijg je een of ander vaag antwoord als: ‘Ja, het is heel cool, want vorig jaar had ik vrienden uit Zwitserland’. Oja, goede reden! We proberen wel eens onder de selfies uit te komen door te zeggen: ‘tommorrow’, alleen dit werkt helaas niet als je ze de volgende dag wéér tegenkomt. Wij denken nog steeds dat er ergens op het internet een site zwerft met domme selfies met blanken, maar nog niet tegengekomen tot nu toe. Die zaterdag hebben we ook een coole driepersoonsfiets gehuurd (heel cool hier) en daar op rondgefietst met Feiby. Wij haalden natuurlijk iedereen in met ons fietstempo uit Nederland en ondertussen riepen we: ‘’Hati hati, sepeda cepat-cepat (pas op, er komt een snelle fiets). We hebben het hier trouwens niet zo zwaar met de weg zoeken ofzo want op iedere hoek van de straat wordt er gevraagd: ‘Mau kemana” (waar wil je heen?). Zodra we al een naam brabbelen van iets wat maar voor de helft lijkt op waar we heen willen wordt er binnen 3 tellen vervoer geregeld.

Afgelopen zondag een keer naar Tomohon gegaan om Lake Linau te bekijken. We hadden geen zin in een taxi omdat het duurder is dan normaal vervoer en minder gezellig omdat je dan niet tussen de mensen zit. Eerst met z’n 3en op de Ojec (motorbike met bestuurder, Annemijn en ik) naar de Terminal. Wij met de Public Bus richting Tomohon. Gelukkig was hij bijna vol toen wij er in kwamen (hij vertrekt als hij vol is). Dat was maar goed ook want we smolten letterlijk bijna in ons eigen zweet, zo warm was het. Toch voel je je in zo'n bus veel meer tussen de mensen dus kiezen wij ervoor. Voordat hij weg kon rijden moest er nog even een grote steen van de weg gehaald worden en reden we over een dode rat heen (lekker ritjeee). Onderweg nog even een stukkie omrijden omdat er opeens een bruiloftsfeest midden op de weg was. We wisten totaal niet waar in Tomohon we moesten zijn maar dat is geen probleem. Zodra je iemand vertelt waar je heen wil wordt binnen 3 tellen vervoer voor je geregeld. Lake Linau was mooi om te zien. We konden helaas niet helemaal rond lopen omdat het keihard aan het regenen was en een grote modderbende met omgevallen boomstammen. Hierna wilden we nog naar de warmwaterbron. Bleken we even bij de verkeerde afgezet te zijn. Het was letterlijk een achtertuin van mensen waar een straal warm water in liep wat ze in een soort bad lieten lopen. Niet echt een bezienswaardigheid dus, maar de mensen hier vinden het wel wat, aangezien ze hier geen warme douches niet kennen (ja, ik ben écht snel gewend geraakt aan koud douchen, nooit gedacht dat zo lekker te vinden). We bleken we ook nog ergens te zijn waar geen openbaar vervoer komt. No problem want binnen 1 min stopte er een Ojec (motorbike) die meteen iemand erbij regelde om ons naar het dorp te brengen (wilde hij zelfs helemaal geen geld voor). Voor dit leuke daguitje waren we dus maar liefst 4 euro p.p. kwijt voor al het vervoer. En je maakt zo ook nog eens wat mee.

Toen we thuis kwamen gingen we wat eten bij een rumah makan. Nou toen maakte we toch even wat mee. Op het moment dat we naar huis wilden gaan was het keihard aan het regenen. Maar zo hard, hadden we nog niet meegemaakt. Na een kwartier stond het water bijna op de stoep (en die is al heel hoog). We moesten toch een keer naar huis dus zijn we er doorheen gegaan met een klein paraplutje (het enige effect dat die had was dat onze telefoons niet kapot zouden gaan). Het water liep inmiddels al winkels en restaurants binnen. Onderweg naar huis kwam stonden we tot half onze kuiten in het water en kwam er heel de tijd afval aangestroomd. De mensen zagen ons echt als gekken aan om er doorheen te lopen maar uiteindelijk waren we zo thuis. Ondertussen zongen we nog even de titanic om een dramatische sfeer te scheppen. Gelukkig hield de regen na een uurtje op en is het water dan ook weer snel weg.

Heel deze reis hebben mensen al veel moeite met Annemijns naam dus noemen ze ons vaak Myrna en kopie Myrna lol. Ik snap niet zo goed waarom ze Myrna wel een makkelijke naam vinden maar daar zijn we inmiddels achtergekomen. Er blijkt in Indonesië een zaak te zijn geweest van een Myrna die vergiftigd was door haar vriendin Jessica. Hier weten alle mensen vanaf dus is mijn naam niet zo moeilijk. Ook best grappig want we hebben ons nu al een paar keer voorgesteld als Myrna en Jessica als ze de naam Annemijn niet snapten (vinden ze echt hilarisch).

We zijn nu inmiddels bijna een maand in Indonesië, en wat vliegt de tijd (ja cliché, maar het is echt zo!). We hebben de komende weken weer coole dingen op het programma staan. Donderdag gaan we naar een bruiloft van Ope en Ola, twee hele leuke mensen die we hebben ontmoet op de Bunaken (van de Homestay) en over en paar weken gaan we een reis maken naar Tanatoraja en Jogjakarta. Leuk vooruitzicht dus :).

Tot over twee maandjes allemaal!