Tiga hari di Manado
Door: Myrna
Blijf op de hoogte en volg Myrna
07 Februari 2017 | Indonesië, Manado
Selamat siang,
Oke, hier komt mijn reisverslag van de eerste dagen in Manado. Hij is best lang, kan ik je vertellen maar dat komt door alle nieuwe ervaringen denk ik!
Zondag was de eerste dag in Manado nadat we zaterdagavond waren aangekomen. We zijn de stad ingegaan om de omgeving te verkennen. Dit was pittig warm, kan ik je wel vertellen. Na een aantal uur ben je dit gelukkig best gewend. Toevallig waren in alle tentjes de Cola, Sprite en Fanta uitverkocht, dus gingen we op de gezonde toer: water. We zijn langs de kust van Manado gelopen. Super mooie omgeving, alleen jammer dat alles is volgegooid met afval. Dat is dus de reden dat we niet kunnen zwemmen in de zee. In alle winkeltjes en restaurants hebben ze drie dubbel personeel als wat je in Nederland hebt. Drie mensen achter een balie, twee mensen bij de deur, vaak meer bediening dan gasten. Vast heel gezellig samen.
We wilden eens gaan proberen om met een busje (Microlet) mee te gaan. Dit zijn kleine busjes met keiharde muziek waar ze veel mensen in proppen. Ze rijden een bepaalde lijn dus je moet vooraf weten waar ze hen gaan. Ik heb echt geen flauw idee hoe je ooit kan weten waar ze heen gaan, maar blijkbaar zit er toch een bepaalde logica in. Of wij die in deze drie maanden ooit gaan vinden, kleine kans denk ik. Nu lossen we het maar op door honderd keer te vragen aan de mensen. Er staan dus iets van 28 van zulke busjes in een straat. Als je je hand opsteekt stopt ongeveer de helft en dan vragen we dus naar een bepaalde plek maar dan blijkt dat er niemand van die honderd bussen naar die plek gaat, en we dus ergens anders moeten opstappen, suuuuper handig. Als je dan uiteindelijk in zo’n bus zit, waar 8 personen in passen (2 man personeel), dan worden er ondertussen in de file via het raam sigaretten verkocht en meteen in het busje opgerookt, lekker hoor. Hierbij hebben we wel ons Indonesisch flink kunnen oefenen en het was weer een leuke ervaring, zo’n leuk ritje voor 40 cent. Uiteindelijk zijn we maar ergens uitgestapt en toen zagen we een rumah makan (eettent) waar we Indonesisch konden eten. Dit was dus echt zo’n spotgoedkoop tentje waar de lokale bevolking uit eten gaat en waar je één bepaald gerecht hebt. Ze waren maar al te blij met twee blanken in hun eettent. Lekker nasi goreng met saté babi gegeten en cola gedronken. Bij elkaar omgerekend voor 2pers. 3,80. Nou, daar kun je dus niet voor sukkelen . Wat er wel bij komt kijken in zo’n rumah makan is dat er mensen live facebook aan hebben en een soort interview deden met ons, of gewoon letterlijk ongevraagd een selfie met je maken.
Maandagochtend werd ik om half 7 heerlijk gewekt van de knoflook en vleesgeur. Het bleek dat ze muizen aan het bakken waren, heeerlijk zeg. Ik ben blij dat ik niet verplicht mee hoef te eten vanavond. Na het ontbijt (witte boterhammen met uit Nederland meegebrachte hagelslag) zijn we langs de directeur gegaan op de school om wat afspraken te maken. We hadden een aantal dingen voorbereid wat we gingen zeggen in het Indonesisch. Ze moeten dan eigenlijk vooral niet terug antwoorden, want dat snappen we er geen steek meer van. Maar goed, we hebben afspraken gemaakt. Gezellige man, die directeur. Hij lag om de minuut keihard in een scheur om z’n eigen grap, dus deden wij maar net zo hard mee. Prima bezoekje dus!
In de middag zijn we de stad ingegaan, maar nu op zoek naar de ‘bekende’ Soekarno bridge. Nou, die stelde uiteindelijk niet veel voor, maar na 10 km door heel de stad te hebben gelopen, krijg je best een indruk van de cultuur. De mensen spreken je op straat continu aan en willen op de foto. Het lijkt alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien. Eigenlijk kan bijna niemand echt Engels, en als ze dat wel kunnen zijn het maar een aantal woorden. Ze roepen dan ook wel grappige dingen naar ons, zoals hello mister, I miss you. Jaa, knap gezegd hoor! We hebben wat gedronken bij een paar tentjes waar de lokale bevolking ook komt. Best wel apart, ze zijn zo blij met ons dat er allemaal mensen aan tafel komen zitten en dat ze naar hun vrienden aan de overkant van de straat roepen om door te geven dat wij er zitten. De service is trouwens ook wel snel, binnen 10 tellen staat alles op tafel. De mensen hier kijken ook iedere keer op als we antwoorden of iets vragen in het Indonesisch. Als ze dan vragen of we Indonesisch spreken, zeggen we sedikit-sedikit (klein beetje). Dit waarderen ze vaak erg. Na een stuk wandelen waren we even gaan zitten op de rand bij de kust. Een aantal schoolkinderen zagen ons en binnen een minuut stonden er 40 schoolkinderen op de stoep. Dan kan je maar beter maken dat je wegkomt nadat je ze vriendelijk hebt begroet, voordat het hele dorp uitloopt. Na zo’n wandeling ben je best kapot, want je zweet letterlijk de pan uit en ik had ook best genoeg van heel de tijd selemat siang (goedemiddag) te zeggen tegen letterlijk iedere voorbijganger. Ze zijn wel allemaal super vriendelijk en behulpzaam hoor, daardoor wil je ook iets terugzeggen.
Nadat we in de avond hadden gegeten zaten we rustig in het huis. Ik zal het huis even omschrijven: Het is een soort drukkerij waar boven veel mensen wonen en kantoren zijn met enorm veel zooi, en dan bedoel ik ook echt heeeeeeuuul veel zooi. Er wonen ook een aantal jonge Indonesische vrouwen die eten maken voor de kantine van de school. Hier zijn ze ongeveer 10-12 uur per dag mee bezig en dat 6 dagen in de week. Zij waren in het begin heel verlegen en lachten iedere keer als we probeerden Indonesisch tegen ze te praten. Nu hebben we steeds meer contact met ze. Het was 20.00 en toen waren ze nog steeds bezig met het maken van bananenchips. Toen zijn Annemijn en ik gaan helpen met zakjes inpakken. Hierdoor hebben we super veel kunnen oefenen met onze Indonesische taal, want ze kunnen geen woord Engels. En het zijn ook echt hele lieve mensen! Nou na dit bananenfestijn dachten wij eens rustig te gaan slapen. Dit viel even tegen, toen we opeens twee dikke ratten door het huis zagen lopen. Wauw, toen ging ik met een heerlijk gevoel slapen!
Vandaag zijn we om 07.00 op stage begonnen om een dagje mee te kijken. Het eerste halfuur gingen ze buiten in de zon bidden. De kinderen stonden heel netjes in rijen opgesteld. Vooral de jongere kinderen waren veel aan het gapen en hadden hun aandacht er totaal niet bij, maar ze luisterden wel allemaal. Nou, na een halfuur bidden in de brandende zon waren we kletsnat van het zweet en kon de dag beginnen, joepie . We zijn bij de Engelse lessen gaan kijken. De Engelse docenten hebben niet zo’n goed Engels niveau. Als we in het Engels tegen ze praten begrijpen maar de helft van wat je zegt. De Engelse lessen die we tot nu toe hebben gezien leken niet heel leerzaam. De kinderen mochten een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje schrijven. Dit mochten ze letterlijk overschrijven uit het boek. Ook zijn ze niet gewend een vinger op te steken, dus roepen de continu door de klas. Dit gaat dus nog best pittig worden denk ik. Vanaf maandag gaan we zelf lessen geven en nemen we het rooster van de Engelse docenten over. In de eerste week geven we aan de eerste 12 klassen van de school les en in de tweede week de andere 12. Daarna gaan we opsplitsen en geef ik de helft van de school Engels en Annemijn de andere helft.
Na zo’n dagje (naja, het zijn tropentijden want ze hebben maar les tot 13.00) waren we best oververhit dus zijn we gaan zwemmen bij een hotel in de straat. We zijn wel kritisch geworden naar de prijzen hoor, 3 euro voor een middagje zwemmen vonden we toch wel aan de dure kant. Vanavond toch maar weer uiteten dan, want dit is goedkoper dan koken.
De komende dagen gaan we wandelen bij een vulkaan, naar de Bunaken en een of andere Chinese optocht bij volle maan. Ik heb geen idee, maar ben benieuwd.
Mijn excuses voor dit extreem lange verhaal. Ik beloof jullie, de volgende keer wordt het veel korter!
Oke, hier komt mijn reisverslag van de eerste dagen in Manado. Hij is best lang, kan ik je vertellen maar dat komt door alle nieuwe ervaringen denk ik!
Zondag was de eerste dag in Manado nadat we zaterdagavond waren aangekomen. We zijn de stad ingegaan om de omgeving te verkennen. Dit was pittig warm, kan ik je wel vertellen. Na een aantal uur ben je dit gelukkig best gewend. Toevallig waren in alle tentjes de Cola, Sprite en Fanta uitverkocht, dus gingen we op de gezonde toer: water. We zijn langs de kust van Manado gelopen. Super mooie omgeving, alleen jammer dat alles is volgegooid met afval. Dat is dus de reden dat we niet kunnen zwemmen in de zee. In alle winkeltjes en restaurants hebben ze drie dubbel personeel als wat je in Nederland hebt. Drie mensen achter een balie, twee mensen bij de deur, vaak meer bediening dan gasten. Vast heel gezellig samen.
We wilden eens gaan proberen om met een busje (Microlet) mee te gaan. Dit zijn kleine busjes met keiharde muziek waar ze veel mensen in proppen. Ze rijden een bepaalde lijn dus je moet vooraf weten waar ze hen gaan. Ik heb echt geen flauw idee hoe je ooit kan weten waar ze heen gaan, maar blijkbaar zit er toch een bepaalde logica in. Of wij die in deze drie maanden ooit gaan vinden, kleine kans denk ik. Nu lossen we het maar op door honderd keer te vragen aan de mensen. Er staan dus iets van 28 van zulke busjes in een straat. Als je je hand opsteekt stopt ongeveer de helft en dan vragen we dus naar een bepaalde plek maar dan blijkt dat er niemand van die honderd bussen naar die plek gaat, en we dus ergens anders moeten opstappen, suuuuper handig. Als je dan uiteindelijk in zo’n bus zit, waar 8 personen in passen (2 man personeel), dan worden er ondertussen in de file via het raam sigaretten verkocht en meteen in het busje opgerookt, lekker hoor. Hierbij hebben we wel ons Indonesisch flink kunnen oefenen en het was weer een leuke ervaring, zo’n leuk ritje voor 40 cent. Uiteindelijk zijn we maar ergens uitgestapt en toen zagen we een rumah makan (eettent) waar we Indonesisch konden eten. Dit was dus echt zo’n spotgoedkoop tentje waar de lokale bevolking uit eten gaat en waar je één bepaald gerecht hebt. Ze waren maar al te blij met twee blanken in hun eettent. Lekker nasi goreng met saté babi gegeten en cola gedronken. Bij elkaar omgerekend voor 2pers. 3,80. Nou, daar kun je dus niet voor sukkelen . Wat er wel bij komt kijken in zo’n rumah makan is dat er mensen live facebook aan hebben en een soort interview deden met ons, of gewoon letterlijk ongevraagd een selfie met je maken.
Maandagochtend werd ik om half 7 heerlijk gewekt van de knoflook en vleesgeur. Het bleek dat ze muizen aan het bakken waren, heeerlijk zeg. Ik ben blij dat ik niet verplicht mee hoef te eten vanavond. Na het ontbijt (witte boterhammen met uit Nederland meegebrachte hagelslag) zijn we langs de directeur gegaan op de school om wat afspraken te maken. We hadden een aantal dingen voorbereid wat we gingen zeggen in het Indonesisch. Ze moeten dan eigenlijk vooral niet terug antwoorden, want dat snappen we er geen steek meer van. Maar goed, we hebben afspraken gemaakt. Gezellige man, die directeur. Hij lag om de minuut keihard in een scheur om z’n eigen grap, dus deden wij maar net zo hard mee. Prima bezoekje dus!
In de middag zijn we de stad ingegaan, maar nu op zoek naar de ‘bekende’ Soekarno bridge. Nou, die stelde uiteindelijk niet veel voor, maar na 10 km door heel de stad te hebben gelopen, krijg je best een indruk van de cultuur. De mensen spreken je op straat continu aan en willen op de foto. Het lijkt alsof ze nog nooit een blanke hebben gezien. Eigenlijk kan bijna niemand echt Engels, en als ze dat wel kunnen zijn het maar een aantal woorden. Ze roepen dan ook wel grappige dingen naar ons, zoals hello mister, I miss you. Jaa, knap gezegd hoor! We hebben wat gedronken bij een paar tentjes waar de lokale bevolking ook komt. Best wel apart, ze zijn zo blij met ons dat er allemaal mensen aan tafel komen zitten en dat ze naar hun vrienden aan de overkant van de straat roepen om door te geven dat wij er zitten. De service is trouwens ook wel snel, binnen 10 tellen staat alles op tafel. De mensen hier kijken ook iedere keer op als we antwoorden of iets vragen in het Indonesisch. Als ze dan vragen of we Indonesisch spreken, zeggen we sedikit-sedikit (klein beetje). Dit waarderen ze vaak erg. Na een stuk wandelen waren we even gaan zitten op de rand bij de kust. Een aantal schoolkinderen zagen ons en binnen een minuut stonden er 40 schoolkinderen op de stoep. Dan kan je maar beter maken dat je wegkomt nadat je ze vriendelijk hebt begroet, voordat het hele dorp uitloopt. Na zo’n wandeling ben je best kapot, want je zweet letterlijk de pan uit en ik had ook best genoeg van heel de tijd selemat siang (goedemiddag) te zeggen tegen letterlijk iedere voorbijganger. Ze zijn wel allemaal super vriendelijk en behulpzaam hoor, daardoor wil je ook iets terugzeggen.
Nadat we in de avond hadden gegeten zaten we rustig in het huis. Ik zal het huis even omschrijven: Het is een soort drukkerij waar boven veel mensen wonen en kantoren zijn met enorm veel zooi, en dan bedoel ik ook echt heeeeeeuuul veel zooi. Er wonen ook een aantal jonge Indonesische vrouwen die eten maken voor de kantine van de school. Hier zijn ze ongeveer 10-12 uur per dag mee bezig en dat 6 dagen in de week. Zij waren in het begin heel verlegen en lachten iedere keer als we probeerden Indonesisch tegen ze te praten. Nu hebben we steeds meer contact met ze. Het was 20.00 en toen waren ze nog steeds bezig met het maken van bananenchips. Toen zijn Annemijn en ik gaan helpen met zakjes inpakken. Hierdoor hebben we super veel kunnen oefenen met onze Indonesische taal, want ze kunnen geen woord Engels. En het zijn ook echt hele lieve mensen! Nou na dit bananenfestijn dachten wij eens rustig te gaan slapen. Dit viel even tegen, toen we opeens twee dikke ratten door het huis zagen lopen. Wauw, toen ging ik met een heerlijk gevoel slapen!
Vandaag zijn we om 07.00 op stage begonnen om een dagje mee te kijken. Het eerste halfuur gingen ze buiten in de zon bidden. De kinderen stonden heel netjes in rijen opgesteld. Vooral de jongere kinderen waren veel aan het gapen en hadden hun aandacht er totaal niet bij, maar ze luisterden wel allemaal. Nou, na een halfuur bidden in de brandende zon waren we kletsnat van het zweet en kon de dag beginnen, joepie . We zijn bij de Engelse lessen gaan kijken. De Engelse docenten hebben niet zo’n goed Engels niveau. Als we in het Engels tegen ze praten begrijpen maar de helft van wat je zegt. De Engelse lessen die we tot nu toe hebben gezien leken niet heel leerzaam. De kinderen mochten een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje schrijven. Dit mochten ze letterlijk overschrijven uit het boek. Ook zijn ze niet gewend een vinger op te steken, dus roepen de continu door de klas. Dit gaat dus nog best pittig worden denk ik. Vanaf maandag gaan we zelf lessen geven en nemen we het rooster van de Engelse docenten over. In de eerste week geven we aan de eerste 12 klassen van de school les en in de tweede week de andere 12. Daarna gaan we opsplitsen en geef ik de helft van de school Engels en Annemijn de andere helft.
Na zo’n dagje (naja, het zijn tropentijden want ze hebben maar les tot 13.00) waren we best oververhit dus zijn we gaan zwemmen bij een hotel in de straat. We zijn wel kritisch geworden naar de prijzen hoor, 3 euro voor een middagje zwemmen vonden we toch wel aan de dure kant. Vanavond toch maar weer uiteten dan, want dit is goedkoper dan koken.
De komende dagen gaan we wandelen bij een vulkaan, naar de Bunaken en een of andere Chinese optocht bij volle maan. Ik heb geen idee, maar ben benieuwd.
Mijn excuses voor dit extreem lange verhaal. Ik beloof jullie, de volgende keer wordt het veel korter!
-
07 Februari 2017 - 08:58
Quinty:
Leuke eerste dagen! -
07 Februari 2017 - 09:02
Kristel:
Hee Myr!
Wat super leuk om je (lange) avontuur te lezen! Je omschrijft het super leuk en ik hoor het je ook gewoon zeggen haha.
Zo te lezen zijn jullie daar een beetje een attractie voor de lokale bevolking. ;)
Geniet van je tijd daar en alvast veel succes met stage!
xxx -
07 Februari 2017 - 14:03
Fam Boomaerts:
Hey Myr!
Leuk om zo op de hoogte te blijven van al je
Geniet ervan :)
Groetjes -
07 Februari 2017 - 15:16
Lian:
Wat een geweldig verslag Myrna. Kijk al uit naar je volgende verslag. -
07 Februari 2017 - 17:09
Liset Aarts :
Leuk om te lezen. Veel plezier daar.
-
07 Februari 2017 - 18:42
Gerda:
Bedankt voor je levendig verslag ( kan niet lang genoeg zijn hoor ) en foto s
xxxx -
07 Februari 2017 - 21:24
Petra:
Oh, geweldig weer je verhalen, ik krijg er bijna ook beeld bij.
Blijven schrijven eh!
xxx -
08 Februari 2017 - 20:08
Conny:
ik vind het echt een boeiend verhaal hoor. -
08 Februari 2017 - 22:16
Marielle:
Mag nog langer hoor, heerlijk leesvoer! Geniet ervan!! X -
09 Februari 2017 - 11:22
Leni Trommelen:
Hoi Myrna,
Wat leuk om jouw verslag te lezen. Ik zie het voor me.
Ik realiseer me nu pas dat je samen met Annemijn daar bent. Ik had haar om de link naar jouw site gevraagd (was 'm kwijt...) en had dat natuurlijk rechtstreeks aan jou kunnen vragen.
Afgelopen dinsdag met Jeannet nog over jou gehad, ik zal haar de link ook sturen. Kan ze meelezen. De stagegroep op de Triangel is behoorlijk veranderd, er komen drie nieuwe deeltijdstudenten bij en er heeft een mentorwisseling plaatsgevonden. Je zult het straks wel zien als je voor de minor KLM komt stagelopen.
Maar eerst deze stage! succes met de start maandag. Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Groetjes (ook voor Annemijn) van Leni Trommelen.
-
09 Februari 2017 - 17:16
Kees Backx:
Hoi Myrna,
Leuke verhalen en je ik lees dat je het goed naar je zin hebt. Maak er een mooie tijd van.
Groetjes, Kees -
09 Februari 2017 - 22:09
Elvira:
Hey Myr, wat een leuke verhalen. Wat heb je al veel meegemaakt in die korte tijd ! Kan niet wachten tot de volgende post. Succes alvast voor maandag ! Kusjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
