Senang-senang!
Door: Myrna
Blijf op de hoogte en volg Myrna
16 Februari 2017 | Indonesië, Manado
Selamat malam,
Het wordt weer eens tijd voor een nieuw verslag, want we hebben weer veel dingen gedaan :).
Woensdag zijn we naar Mount Mahawu geweest. Dit is een inactieve vulkaan in Tomohon (dorp naast Manado) waarbij je rond de krater kan wandelen. Nou, dit doe je niet zomaar hoor, tenminste niet als je langer bent dan 1.20 meter. Het is helemaal volgegroeid met planten. Wij waren natuurlijk mega bang dat er slangen waren. Na een uurtje waren we rond heel de krater gelopen inclusief wat fotoshoots met mensen die we onderweg tegenkwamen (Ik ben benieuwd hoeveel foto’s er van ons inmiddels rondzwerven internet). Daarna wilden we naar Tomohon gaan. Er bleken helemaal geen taxi’s te staan bij de vulkaan dus zijn we maar gaan lopen. Het was een heel stuk naar beneden lopen naar het dorp. Super mooie omgeving en eindelijk eens lekker rustig, geen mensen die dingen naar ons roepen. Na een uurtje lopen hadden we het best gehad en toen stopte er een man met een pickup met laadbak die aanbood dat we mee mochten rijden. Dit leek ons best een leuk avontuur en aangezien hij met zijn vrouw en baby was vertrouwden wij dit natuurlijk. Dus hoppa wij achterin, nou hij had er wel een flink tempo inzitten. Opeens waren we best blij dat we mochten uitstappen toen we bij het dorpje aankwamen. Wel super aardige man, hij wilde zelfs geen geld aannemen! Nadat we in Tomohon wat hadden gedronken (in een tent waarin ze weer maar 1 ding verkochten van de 20 dingen die op de kaart stonden) leek het ons een prima idee om de bus terug te nemen naar Manado. Wij vroegen in ons allerbeste Indonesisch hoe laat de bus vertrok, bleek die te vertrekken als hij vol zit. Dit duurde uiteindelijk een uur en het ritje zelf was maar een halfuur. Fijne bus ook, volgepropt inclusief plastic stoelen waar mensen op moeten zitten, keihard de berg af, maargoed we zijn veilig thuisgekomen. Hier betaal je dan ook maar 60cent voor dus daar kun je niet voor sukkelen!
Ook hebben we de eerste keer groente en fruit gekocht op de markt met de hoop dat we niet té veel zijn opgelicht. De mensen vonden het in ieder geval hilárisch dat we aan het afdingen waren. Heel de markt liep uit om te komen kijken bij de kraam waar wij stonden. We hebben nog even nagevraagd aan de vrouwen in ons huis en ze zeiden dat we maar sedikit (een beetje) te veel hebben betaald, dus dat is mooi. In de avond ook voor de eerste keer zélf gekookt, aangezien dit vrij duur is. Pasta met heeuul veel groenten erin, smaakte erg goed na honderd keer rijst .
Donderdag hebben we de Public Boat genomen naar de Bunaken om 14.00 (vertrekt maar 1 keer per dag) inclusief 100 liter aan waterflessen, 3 scooters en een aantal kippen. De zee was nogal onrustig (op z’n zachtst gezegd) dus waren we blij dat we niet zeeziek zijn. Best wel doodsangsten gehad omdat de boot bijna leek om te slaan (zelfs Indonesiërs stonden op met verschrikte gezichten, jaa dan vertrouwen we het niet meer) en doordat ze met emmers het water uit de boot begonnen leeg te scheppen. Na een uur best wel opgelucht eiland de Bunaken opgestapt en naar de Homestay gelopen. We hadden niks geboekt of gereserveerd maar kwamen twee mensen in de boot tegen (Ope en Ola) die sinds een halfjaar een eigen Homestay op de Bunaken hebben. Zij vroegen of we daar wilden overnachten en ook meteen of we 3 maart op hun bruiloft willen komen (ja dat gaat hier heel makkelijk hoor). Echt een super mooie plek met uitzicht op zee en verder heel gezellig aangekleed. Voor 10euro per nacht inclusief 3 maaltijden konden wij dit natuurlijk niet laten gaan. Annemijn en ik zijn gaan snorkelen maar wij waren natuurlijk weer iets te schijterig voor enge vissen (niet langer dan 15 minuten volgehouden dus).
Bij het Homestay een aantal andere reizigers gesproken (mensen uit Frankrijk en Australië), was heel gezellig. Ook een Nederlander gesproken die een duikschool op het eiland had en het leek ons leuk om een keer een introductieduik te doen. De volgende ochtend om half 9 gingen we de boot op, inclusief 6 man begeleiding. Hele goede geduldige uitleg gehad van een Indonesische man en toen zijn we het water ingegaan (Annemijn, ik en de twee mannen voor de begeleiding). Was echt super vet om mee te maken. Hele mooie vissen gezien en bij de tweede duik zijn we 12meter diep geweest en hebben we veel reuze schildpadden gezien van heel dichtbij. De druk op je oren verminderen vond ik nog lastig want na 8 dagen hoor ik nog niet optimaal, maar het was het zeker waard! De Bunaken is echt een mega mooi eiland, waar we zeker terug naartoe gaan (zie foto’s).
In het weekend zijn we met Frater Jan (Nederlandse Frater waarbij we in hetzelfde huis slapen) en Feiby (woont ook bij ons) naar een Chinese optocht geweest. Deze optocht was er omdat het Chinese nieuwe jaar is ingegaan, dan steken ze allemaal pinnen in hun wangen en gaan ze met zwaarden in hun rug snijden (geen flauw idee waarom dit nodig is) dus hebben we van deze cultuur ook weer wat meegekregen. Ook zijn we zondag gaan vissen bij een vriend van de Frater in een dorpje dichtbij. Nooit gedacht dat wij hier het geduld voor zouden hebben maar het is gelukt, ik heb 3 vissen gevangen, YES! Na een uur hadden we het dan ook wel gezien en liepen we het dorpje in. Bleken we midden in een begrafenis uit te komen waarbij alle mensen naar ons gingen roepen dus probeerden we maar snel te ontsnappen (best wel awkward namelijk).
Maandag zijn we op stage begonnen en inmiddels aan 10 verschillende groepen lesgegeven. De school bestaat uit 24 klassen, vier klassen van elke grade. Ze hebben grade 1 t/m 6, vergelijkbaar met groep 3 t/m 8 in Nederland. Het was best wennen omdat (vooral de jonge) kinderen niet goed Engels verstaan. Tijdens het observeren bij andere leerkrachten merkten we al wel dat de kinderen gewend zijn om continu door de klas te roepen en lopen. De kinderen krijgen een opdracht waar ze ongeveer 4 keer de tijd voor krijgen dan dat we in Nederland zouden geven. Vervolgens is driekwart van de klas na 3 minuten klaar en gaan ze een beetje nietsnutten, rondlopen, kletsen. Dit vond ik in het begin lastig lesgeven, maar het is gelukkig gelukt om wat nieuwe regels toe te voegen bij onze lessen. De kinderen zijn wel heel enthousiast en willen graag meedoen met de activiteiten. Ook zullen ze nooit klagen als je ze veel opdrachten geeft, wat dat betreft zijn het harde werkers. Deze week geven Annemijn en ik nog samen les omdat we een introductie les hadden bedacht waarin wij onszelf samen voorstelden door een prentenboek wat we hadden gemaakt. Dit hebben we dan gekoppeld aan het doel dat de kinderen zichzelf ook leerden voor te stellen en iets over zichzelf te vertellen in het Engels. Terwijl we les aan het geven waren kwam de directeur ook even binnen lopen voor een fotootje, prima moment wel.
Op zich redden we ons prima met onze Bahasa Indonesia (Indonesische taal) maar er zijn nog veel woorden die we niet kennen. Gelukkig wil iedereen het ons graag leren. Inmiddels zijn we best gewend geraakt aan hoe de dingen hier in Manado gaan, terwijl er best wat dingen zijn die ik me vooraf nooit kon voorstellen. Iedere keer dat je oversteekt neem je een risico voor je leven, want ze rijden als gekken en stoppen echt niet voor een zebrapad. Mensen roepen nog steeds iedere minuut naar ons maar tegenwoordig gaan we best regelmatig over op de negeerstand (best onaardig maar het is af en toe vrij vermoeiend). Tijdens het uiteten lopen er ratten langs maar ja je betaalt ook maar een euro voor een maaltijd. Als je een gesprek met iemand hebt dan is een van de eerste vragen of je een zus of broer hebt en hoe oud die dan zijn.. jaa hele belangrijke info! In ieder geval een hele leuke cultuur om deze maanden mee te mogen maken. Kortom: ik heb het heel erg naar m’n zin! Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat!
Groetjesss
Het wordt weer eens tijd voor een nieuw verslag, want we hebben weer veel dingen gedaan :).
Woensdag zijn we naar Mount Mahawu geweest. Dit is een inactieve vulkaan in Tomohon (dorp naast Manado) waarbij je rond de krater kan wandelen. Nou, dit doe je niet zomaar hoor, tenminste niet als je langer bent dan 1.20 meter. Het is helemaal volgegroeid met planten. Wij waren natuurlijk mega bang dat er slangen waren. Na een uurtje waren we rond heel de krater gelopen inclusief wat fotoshoots met mensen die we onderweg tegenkwamen (Ik ben benieuwd hoeveel foto’s er van ons inmiddels rondzwerven internet). Daarna wilden we naar Tomohon gaan. Er bleken helemaal geen taxi’s te staan bij de vulkaan dus zijn we maar gaan lopen. Het was een heel stuk naar beneden lopen naar het dorp. Super mooie omgeving en eindelijk eens lekker rustig, geen mensen die dingen naar ons roepen. Na een uurtje lopen hadden we het best gehad en toen stopte er een man met een pickup met laadbak die aanbood dat we mee mochten rijden. Dit leek ons best een leuk avontuur en aangezien hij met zijn vrouw en baby was vertrouwden wij dit natuurlijk. Dus hoppa wij achterin, nou hij had er wel een flink tempo inzitten. Opeens waren we best blij dat we mochten uitstappen toen we bij het dorpje aankwamen. Wel super aardige man, hij wilde zelfs geen geld aannemen! Nadat we in Tomohon wat hadden gedronken (in een tent waarin ze weer maar 1 ding verkochten van de 20 dingen die op de kaart stonden) leek het ons een prima idee om de bus terug te nemen naar Manado. Wij vroegen in ons allerbeste Indonesisch hoe laat de bus vertrok, bleek die te vertrekken als hij vol zit. Dit duurde uiteindelijk een uur en het ritje zelf was maar een halfuur. Fijne bus ook, volgepropt inclusief plastic stoelen waar mensen op moeten zitten, keihard de berg af, maargoed we zijn veilig thuisgekomen. Hier betaal je dan ook maar 60cent voor dus daar kun je niet voor sukkelen!
Ook hebben we de eerste keer groente en fruit gekocht op de markt met de hoop dat we niet té veel zijn opgelicht. De mensen vonden het in ieder geval hilárisch dat we aan het afdingen waren. Heel de markt liep uit om te komen kijken bij de kraam waar wij stonden. We hebben nog even nagevraagd aan de vrouwen in ons huis en ze zeiden dat we maar sedikit (een beetje) te veel hebben betaald, dus dat is mooi. In de avond ook voor de eerste keer zélf gekookt, aangezien dit vrij duur is. Pasta met heeuul veel groenten erin, smaakte erg goed na honderd keer rijst .
Donderdag hebben we de Public Boat genomen naar de Bunaken om 14.00 (vertrekt maar 1 keer per dag) inclusief 100 liter aan waterflessen, 3 scooters en een aantal kippen. De zee was nogal onrustig (op z’n zachtst gezegd) dus waren we blij dat we niet zeeziek zijn. Best wel doodsangsten gehad omdat de boot bijna leek om te slaan (zelfs Indonesiërs stonden op met verschrikte gezichten, jaa dan vertrouwen we het niet meer) en doordat ze met emmers het water uit de boot begonnen leeg te scheppen. Na een uur best wel opgelucht eiland de Bunaken opgestapt en naar de Homestay gelopen. We hadden niks geboekt of gereserveerd maar kwamen twee mensen in de boot tegen (Ope en Ola) die sinds een halfjaar een eigen Homestay op de Bunaken hebben. Zij vroegen of we daar wilden overnachten en ook meteen of we 3 maart op hun bruiloft willen komen (ja dat gaat hier heel makkelijk hoor). Echt een super mooie plek met uitzicht op zee en verder heel gezellig aangekleed. Voor 10euro per nacht inclusief 3 maaltijden konden wij dit natuurlijk niet laten gaan. Annemijn en ik zijn gaan snorkelen maar wij waren natuurlijk weer iets te schijterig voor enge vissen (niet langer dan 15 minuten volgehouden dus).
Bij het Homestay een aantal andere reizigers gesproken (mensen uit Frankrijk en Australië), was heel gezellig. Ook een Nederlander gesproken die een duikschool op het eiland had en het leek ons leuk om een keer een introductieduik te doen. De volgende ochtend om half 9 gingen we de boot op, inclusief 6 man begeleiding. Hele goede geduldige uitleg gehad van een Indonesische man en toen zijn we het water ingegaan (Annemijn, ik en de twee mannen voor de begeleiding). Was echt super vet om mee te maken. Hele mooie vissen gezien en bij de tweede duik zijn we 12meter diep geweest en hebben we veel reuze schildpadden gezien van heel dichtbij. De druk op je oren verminderen vond ik nog lastig want na 8 dagen hoor ik nog niet optimaal, maar het was het zeker waard! De Bunaken is echt een mega mooi eiland, waar we zeker terug naartoe gaan (zie foto’s).
In het weekend zijn we met Frater Jan (Nederlandse Frater waarbij we in hetzelfde huis slapen) en Feiby (woont ook bij ons) naar een Chinese optocht geweest. Deze optocht was er omdat het Chinese nieuwe jaar is ingegaan, dan steken ze allemaal pinnen in hun wangen en gaan ze met zwaarden in hun rug snijden (geen flauw idee waarom dit nodig is) dus hebben we van deze cultuur ook weer wat meegekregen. Ook zijn we zondag gaan vissen bij een vriend van de Frater in een dorpje dichtbij. Nooit gedacht dat wij hier het geduld voor zouden hebben maar het is gelukt, ik heb 3 vissen gevangen, YES! Na een uur hadden we het dan ook wel gezien en liepen we het dorpje in. Bleken we midden in een begrafenis uit te komen waarbij alle mensen naar ons gingen roepen dus probeerden we maar snel te ontsnappen (best wel awkward namelijk).
Maandag zijn we op stage begonnen en inmiddels aan 10 verschillende groepen lesgegeven. De school bestaat uit 24 klassen, vier klassen van elke grade. Ze hebben grade 1 t/m 6, vergelijkbaar met groep 3 t/m 8 in Nederland. Het was best wennen omdat (vooral de jonge) kinderen niet goed Engels verstaan. Tijdens het observeren bij andere leerkrachten merkten we al wel dat de kinderen gewend zijn om continu door de klas te roepen en lopen. De kinderen krijgen een opdracht waar ze ongeveer 4 keer de tijd voor krijgen dan dat we in Nederland zouden geven. Vervolgens is driekwart van de klas na 3 minuten klaar en gaan ze een beetje nietsnutten, rondlopen, kletsen. Dit vond ik in het begin lastig lesgeven, maar het is gelukkig gelukt om wat nieuwe regels toe te voegen bij onze lessen. De kinderen zijn wel heel enthousiast en willen graag meedoen met de activiteiten. Ook zullen ze nooit klagen als je ze veel opdrachten geeft, wat dat betreft zijn het harde werkers. Deze week geven Annemijn en ik nog samen les omdat we een introductie les hadden bedacht waarin wij onszelf samen voorstelden door een prentenboek wat we hadden gemaakt. Dit hebben we dan gekoppeld aan het doel dat de kinderen zichzelf ook leerden voor te stellen en iets over zichzelf te vertellen in het Engels. Terwijl we les aan het geven waren kwam de directeur ook even binnen lopen voor een fotootje, prima moment wel.
Op zich redden we ons prima met onze Bahasa Indonesia (Indonesische taal) maar er zijn nog veel woorden die we niet kennen. Gelukkig wil iedereen het ons graag leren. Inmiddels zijn we best gewend geraakt aan hoe de dingen hier in Manado gaan, terwijl er best wat dingen zijn die ik me vooraf nooit kon voorstellen. Iedere keer dat je oversteekt neem je een risico voor je leven, want ze rijden als gekken en stoppen echt niet voor een zebrapad. Mensen roepen nog steeds iedere minuut naar ons maar tegenwoordig gaan we best regelmatig over op de negeerstand (best onaardig maar het is af en toe vrij vermoeiend). Tijdens het uiteten lopen er ratten langs maar ja je betaalt ook maar een euro voor een maaltijd. Als je een gesprek met iemand hebt dan is een van de eerste vragen of je een zus of broer hebt en hoe oud die dan zijn.. jaa hele belangrijke info! In ieder geval een hele leuke cultuur om deze maanden mee te mogen maken. Kortom: ik heb het heel erg naar m’n zin! Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat!
Groetjesss
-
16 Februari 2017 - 15:03
Lian Backx:
Wat een fantastisch verslag weer Myrna. Nieuwe hobby erbij :)? Probeer ze daar maar eens te leren hoe het hier op de scholen gaat. Maar kan je wel wennen dat de ratten gewoon in de restaurants lopen. Lijkt me toch niet echt smakelijk. Lekker genieten nog! Liefs -
16 Februari 2017 - 16:26
Gerda:
Heerlijk verslag weer ,mooie dingen al gezien en wat leuk voorstellen via een prentenboek !!
Geniet ervan en ze zeggen dat die ratten went ( kan me niets bij voorstellen brr )
xxx -
16 Februari 2017 - 20:07
Liset Aarts:
Myrna, wat leuk om je verslag te lezen. Wat hebben jullie toch al veel mee gemaakt. Ik kijk al uit naar je volgend verslag, veel plezier verder.
Groetjes liset aarts
-
16 Februari 2017 - 20:56
Je Moedertje:
Een heerlijk verslag weer Myrna! Jullie snuiven aardig wat cultuur op zo te lezen.
Kijk uit in het verkeer, en stoor je maar niet te veel aan die ratten daar, mocht je straks in Nederland eens een muis zien, zal jij niet meer op de loop gaan.
Hopelijk geen last meer van je oor.
Succes weer voor de komende dagen en geniet er vooral van!
xxx -
16 Februari 2017 - 21:57
Kristel:
Super leuk om je avonturen weer te lezen! Een man met vrouw en baby is heel betrouwbaar ;)
Leuk idee om door middel van een prentenboek jullie en de kinderen aan elkaar voor te stellen in de Engelse taal.
Ik ben benieuwd naar jullie andere avonturen!!
We'll keep in touch! :)
Xxx -
16 Februari 2017 - 22:20
Marielle:
Heerlijk weer om te lezen!! Jullie redden het daar wel!
Genieten! Liefs!
P.s. fijn om te weten dat ik geen interessant onderwerp ben :-) -
17 Februari 2017 - 00:17
Hans Gielen:
Prachtige ervaringen, die je je leven lang niet zult vergeten. Geniet van al het nieuwe. Groetjes -
17 Februari 2017 - 07:16
Deny:
Prachtige verhalen en we kijken alweer uit naar je nieuwe avonturen in Indonesie. -
17 Februari 2017 - 19:35
Marjel:
Selemat malam, Myrna. Ff googelen en ik kan ook jouw reisverslag volgen. Super leuk! Zo bijzonder en mooi allemaal. Tenminste, als het om de natuur gaat. Cultuur ook bijzonder ntuurlijk.
En je weet, ik ben van de taal en de woordjes dus ik leer er ook nog van
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
